«Η ΠΙΟ ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ» της Εύας Οικονόμου- Βαμβακά στο «Αντιγόνη Βαλάκου»

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ

Το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας παρουσιάζει στο κλείσιμο της Α’ καλλιτεχνικής περιόδου του, μια ακόμα δική του παραγωγή, την «ΠΙΟ ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ». Πρόκειται για ένα νέο, πρωτότυπο έργο που τοποθετεί στο κέντρο του την ιστορία ενός καθημερινού ζευγαριού και ακολουθεί την απόφασή τους να αποκτήσουν το πρώτο τους παιδί. Η Έλλη και ο Μάνος γνωρίζονται, ερωτεύονται και δοκιμάζονται σε καταστάσεις, άλλοτε εύκολες και άλλοτε σκληρές. Και έτσι, περνώντας μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια της Ελλάδας του 2023 διαγράφουν μια βίαιη ιστορία ενηλικίωσης. Μια οικεία, γλυκόπικρη ιστορία θυσίας και αγάπης, που έχουμε δει να εκτυλίσσεται πολλές φορές μπροστά στα μάτια μας, αλλά συνήθως δεν της δίνουμε σημασία, έως ότου να ακούσουμε ένα δικό μας κλάμα να μας ξυπνάει. Και τότε, συνειδητοποιούμε πόσο κοντά στην ευτυχία βρίσκεται η απόγνωση. Και αναρωτιόμαστε αν καταφέραμε τελικά να πάρουμε την πιο σωστή απόφαση.

Η παράσταση

Η Εύα Οικονόμου – Βαμβακά αναπτύσσει συγγραφικά και σκηνοθετικά ένα θέμα δυνατό, σύγχρονο, μα σύνθετο με πολλές παραμέτρους.

Ο ερχομός ενός παιδιού – θεωρητικά – φέρνει ολοκλήρωση, χαρά και ευτυχία στο ζευγάρι. Ειδικά σε κοινωνίες όπως η ελληνική που στο αξιακό της σύστημα η οικογένεια έχει ακόμη εξέχουσα θέση, σχεδόν απαιτείται από το ζευγάρι να πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Αυτή η νοοτροπία αντικατοπτρίζεται συχνά σε φράσεις όπως «τα παιδιά είναι ευλογία, είναι ο προορισμός του ανθρώπου» και παρόμοιες.

Σίγουρα, όταν μια εγκυμοσύνη είναι επιθυμητή η γέννηση και το μεγάλωμα του παιδιού φέρνουν πρωτόγνωρη χαρά στους γονείς. Ταυτόχρονα όμως, εκτός από τη λαχτάρα, έρχονται μεγάλες αλλαγές και επικίνδυνες αναταραχές στο ζευγάρι.

 Άραγε, είναι προετοιμασμένοι οι νέοι -δυνάμει γονείς – για το γεγονός ή ζούνε στην επιφάνεια της απόλυτης ευτυχίας;

Κάποιοι, χάνονται μέσα σ’ αυτήν την «φενάκη», μέχρι τον ερχομό του παιδιού τους. Αναπτύσσουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες για την επερχόμενη οικογενειακή ζωή. Συχνά δε, καλλιεργείται η λανθασμένη αίσθηση, ότι σε μια προβληματική ή δύσκολη σχέση, ο ερχομός ενός παιδιού μπορεί διορθώσει τα πράγματα, ότι ένα παιδί μπορεί να υποστηρίξει μια προβληματική συμβίωση, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι.

 Οι δύο ήρωες της Βαμβακά είναι ισορροπιστές σ’ ένα τεντωμένο σχοινί που λέγεται «σχέση» , είναι τυλιγμένοι σε σύννεφα που κρύβουν στον σκοτεινό τους πυρήνα αδυναμίες, όπως εγωισμός και ανασφάλεια, είναι επιρρεπείς στα «έπεα πτερόεντα», είναι το ζευγάρι που χτίζει και δεν έχει τη δύναμη και την εσωτερική πίστη στην αγάπη του ενός στον άλλον, ώστε μια ατυχία, ανεξάρτητα από το μέγεθός της, να φέρει στην επιφάνεια τα σαθρά θεμέλια του οικοδομήματός τους.

 Όλη η δράση είναι ένα αδιάκοπο σφυροκόπημα στα συναισθήματα ηρώων και θεατών, εφόσον το κοινό οδηγείται από το έξυπνο κείμενο και την ευρηματική σκηνοθεσία στην ενσυναίσθηση. Παράλληλα, συντελείται μια συνεδρία ψυχανάλυσης στη σκηνή, εκείνων που προετοιμάζονται για το καινούργιο βήμα στη ζωή τους και εκείνων που το έκαναν, περπάτησαν χιλιόμετρα πάνω σε χαλίκια, σε δροσερή άμμο, με χιόνια, με λιακάδες , με βροχές, ανάμεσα από αλέες που στάζανε χαμόγελα χαράς και δάκρυα πίκρας, χωρίς ποτέ να εκτιμήσουν σωστά μια αρετή. Την υπομονή.

Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν καν τι είναι η υπομονή, επειδή προϋποθέτει καλή πνευματική βάση που, συνήθως, δεν έχουν.

Εκείνο που καταλαβαίνουν και μπορούν να κάνουν είναι να «ανεχτούν» την συμπεριφορά του/της συντρόφου.

Αυτό το «βαφτίζουν» υπομονή, όμως οι σχέσεις τους αντί να βελτιώνονται, χειροτερεύουν.

Αυτού του είδους η – έσωθεν κι έξωθεν επιβεβλημένη- ανοχή μέσα στις σχέσεις, συσσωρεύει περισσότερα προβλήματα, όπως άγχος, φόβο, θυμό, στον ήδη ψυχικά ανώριμο άνθρωπο, και όχι μόνο καταρρακώνει κάθε φιλότιμη προσπάθειά του για πνευματική επένδυση κι αποκατάσταση, αλλά και τον καθιστά ανίκανο να ελέγξει τα συναισθήματά του, αυτά που μέσα του γιγαντώνονται κι αποκτούν απειλητικές για τον ψυχισμό του, και για τους άλλους, διαστάσεις.

Και, ναι, όλα τα παραπάνω τα εισπράττει ο αφοσιωμένος στο έργο θεατής, γίνεται ενδόμυχα ο άνδρας, η γυναίκα της ιστορίας και ψάχνει τα λάθη του ή τις ανακατεμένες σκέψεις του για τα μελλούμενα, ανάλογα την κατήχησή του του από το περιβάλλον. Το οικογενειακό, το φιλικό, το μικροκοινωνικό τού περιγύρου του.

 Κείμενο – ευκαιρία για απολογισμούς και επαναπροσδιορισμούς συμπεριφορών.

 Το απροσδόκητο φινάλε, τροφή για σκέψη.

 Πολύ καλοί οι δυο ηθοποιοί Δημήτρης Δρόσος και Δήμητρα Βήττα, εξαιρετικά ευρηματικό το σκηνικό του Βασίλη Αποστολάτου που ευθύνεται και για τους φωτισμούς.

Το εύρημα του κύβου με τις πόρτες και τα παράθυρα που δείχνουν όλες τις διαστάσεις της σχέσης του «Μάνου» και της « Έλλης», πριν και μετά τον πανηγυρικό ερχομό της «Δάφνης» είτε ρεαλιστικά είτε νοητά, έξοχο. Τόπος και χρόνος μαζί. Ιδίως όταν στρέφεται γύρω από τον άξονά του και ταυτόχρονα κυλάει και ο χρόνος.

Δείτε την παράσταση. Είναι διασκέδαση, είναι αγωγή της ψυχής, είναι μάθημα και είμαι σίγουρος ότι θα προβληματιστείτε και σεις με τον τίτλο του έργου.

 Άραγε, θα αφήσετε την τελεία στη φράση ή θα την αντικαταστήσετε με ερωτηματικό;

Συντελεστές

Κείμενο & Σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου – Βαμβακά
Σχεδιασμός Σκηνικού & Φωτισμοί: Βασίλης Αποστολάτος
Ενδυματολογία: Ματίνα Μέγκλα
Πρωτότυπη Μουσική & Sound Design: Μάνος Πατεράκης
Επιμέλεια κίνησης: Φωτεινή Μελετιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Υψιπύλη Σοφιά
Κατασκευή σκηνικού: Γιώργος Μαστοράκης, Γιάννης Σταυρίδης, Κώστας Γαρουφαλίδης
Σχεδιασμός Αφίσας & Φωτογραφίες: Alex Cokka
Οργάνωση Παραγωγής: Ολυμπία Σουγκάρη

Παίζουν: Δήμητρα Βήττα, Δημήτρης Δρόσος

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Παραγωγή: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

 ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ